Kleine locatie met grote servicebereidheid
in Gennep ligt de meest noordelijke spreekuurlocatie PSZ van Limburg. Deze kleine gemeente net boven Venray telt slechts 17.071 inwoners. Toch bestaat ook hier de mogelijkheid om wekelijks een inloopspreekuur te bezoeken op vrijdagmiddag in de bibliotheek tussen 14.00 uur en 15.00 uur.
Er is blijkbaar behoefte aan, want er wordt dankbaar gebruik van gemaakt van deze inloopsessies. Een afspraak maken is niet nodig. Leon Willems staat je graag te woord en geeft advies bij vragen over arbeidsongeschiktheid, ziekte en sociale zaken. Hoe dat precies in zijn werk gaat in Gennep? Leon vertelt er hieronder meer over.
Sociale wetgeving roept vragen op
Leon werkt als juridisch medewerker bij Vluchtelingwerk in Grave. Als vrijwilliger is hij spreekuurhouder in Gennep. Zijn rijke arbeidsverleden is daarbij helpend. Hij werkte bij diverse gemeenten als klantmanager, beleidsmedewerker, beslisambtenaar en begeleider van statushouders. Hij is goed op de hoogte van de sociale wetgeving. Cliënten kunnen minder snel terecht bij de reguliere instellingen vanwege lange wachttijden, personele onderbezetting en de beperkte hoeveelheid beschikbare uren. Dat frustreert, en dan is het inloopspreekuur een uitkomst of in ieder geval een stap in de goede richting. Hier wordt meer tijd uitgetrokken voor een gesprek en vervolggesprekken worden snel ingepland. Je hoeft er geen weken op te wachten.
Laagdrempeligheid werkt. ’Als het nodig is pak ik mijn fiets en ga ik op huisbezoek’
Het spreekuur is dus een stuk laagdrempeliger. Mensen lopen gewoon even binnen. Leon is bovendien ook te bereiken via Whatsapp. Hij voorziet in een behoefte en treft mensen van allerlei nationaliteiten met de meest uiteenlopende hulpvragen. Mensen weten hem te vinden. Via kabelnieuws, de gemeentegids of folders bij huisartsen en tandartsen en via mond-tot-mond reclame. Ze blijven vaak langer dan de duur van het spreekuur. Daarin is Leon gemakkelijk. “Ik zit momenteel in een pré-pensioenregeling en ben flexibel. Ik maak vervolgafspraken op de zaterdagochtend als het nodig is en ga zelfs zondag op huisbezoek”. Hij is daarin vrij relaxed en heeft ook nooit problemen met mensen, want ze voelen zich door hem gehoord en gezien. “Bij het inloopspreekuur vertellen mensen mij hun verhaal”. Voor aanvang van het vervolggesprek bekijkt Leon de mogelijkheden van wat hij voor iemand kan betekenen, welke hulp hij kan/mag bieden. Aan de hand daarvan plant hij het vervolggesprek in. Indien nodig begeleidt hij mensen naar de gemeente of het UWV. “Vrijdag is een interessante dag om te werken. Gemeentehuizen en andere instanties zijn dan meestal dicht. Dus dan komen de mensen hier met bijvoorbeeld een brief van de gemeente. Dan kan ik in ieder geval al zeggen dat ze bepaald informatie moeten aanleveren en terug moeten komen. Of ze komen met rekeningen en vragen over de afsluiting van de elektriciteit”. Dat is zo vlak voor het weekend een probleem. Meestal maakt hij dan een mail voor gemeenteambtenaren zodat deze maandagochtend meteen gelezen wordt. In de gemeente Gennep wordt daar adequaat op gereageerd. “Het contact met de wethouder en ambtenaren is goed. Korte lijnen. Je kunt gewoon bellen en wordt persoonlijk te woord gestaan. Het voordeel van een kleinere gemeente”.
Bredere inzet
Waar overige spreekuurhouderlocaties zich voornamelijk bezighouden met arbeidsongeschiktheid/UWV is dat bij Leon nog iets breder. Ook sociale zaken pakt hij op. Als er problemen zijn met hulpvragen richting de sociale dienst dan brengt hij contacten tot stand met de gemeente en/of gaat met mensen mee. Vragen met betrekking tot de Wmo of de participatiewet komen ook veelvuldig voor. Leon is voornemens om ook na zijn pensionering zijn werk als spreekuurhouder voort te zetten.
Als ze met een glimlach op het gezicht naar buiten wandelen heb ik iets goeds gedaan
Waar zijn bevlogenheid om te helpen vandaan komt? “Waarschijnlijk heeft het te maken met mijn opvoeding. Van jongs af aan ben ik al dienstverlenend. Ik help mensen en krijg daar iets moois voor terug. Als ze met een glimlach naar buiten wandelen heb ik iets goeds gedaan”. De verscheidenheid aan vragen is groot, maar wat opvalt is dat er momenteel veel financiële vragen binnen komen bijvoorbeeld over elektriciteits- en energiekosten. Veel sociale huurwoningen zijn meestal niet goed geïsoleerd. Dat is iets wat duur uitpakt en zorgt voor onrust. Je kunt hiervoor terecht bij het energieloket, maar de vraag wordt toch ook bij hem neergelegd omdat mensen ermee in hun maag zitten.
De focus moet liggen op de menselijke maat
“Ambtenaren zijn vaak overbelast. Klantgerichtheid en dienstbaarheid uiteindelijk begint alles met een goede bejegening. Anders werkt het niet. Er wordt niet altijd goed omgegaan met een hulpvraag. Dat is geen verwijt maar een gegeven. Ik wéét waar ik over spreek want ik ben zelf ambtenaar geweest. Je bent gebonden aan tijd. Mensen worden te vaak geconfronteerd met lange wachttijden, en als er dan ook nog weinig tijd wordt vrijgemaakt en ze hun verhaal niet kwijt kunnen houdt het op.
De menselijke maat ontbreekt soms. Voor hulpvragers voelt het of ambtenaren zich verschuilen achter de regels. Het gevaar bestaat dat mensen zich hierdoor niet serieus genomen voelen. Ze voelen zich afgeschoven en dan komt er natuurlijk ook geen vervolggesprek”.Eigenlijk komt alles hierop neer: “Werkelijke hulp begint met nederigheid: je moet oprecht wíllen helpen en jezelf niet beter dan een ander voelen. Jíj moet de geduldigste zijn en ook je ongelijk kunnen aanvaarden; inzien dat je niet begrepen hebt wat de hulpvrager al lang begrepen had”.
Voor de vijfde keer organiseerde De Stichting Kracht uit Kwetsbaarheid in Sittard-Geleen de GGz Inspiratieweek
Het thema van 2024 ‘Openheid en vertrouwen’
Van 25 t/m 28 maart waren op diverse locaties verschillende activiteiten te bezoeken.
Op woensdag 27 maart was dat het geval bij Burgerkracht Limburg waar een 10-tal kleinschalige workshops werden gehouden. Diverse onderwerpen die tot de verbeelding spraken werden onder de aandacht gebracht. Het animo was groot, de workshops werden druk, maar vooral enthousiast bezocht door zowel (ex-)cliënten, hun naasten, familieleden/mantelzorgers en professionals. Ook docenten, studenten en andere geïnteresseerden waren ruimschoots vertegenwoordigd.
Samen in gesprek; op zoek naar een betere verbinding en spoedig(er) herstel
Vanuit verschillende perspectieven werd openhartig gesproken over psychische kwetsbaarheid en de problemen die daarmee gepaard gaan. Het ontbreken van effectieve oplossingen heeft een grote impact op cliënten en hun naasten. Hierover samen in gesprek gaan – vaak ondanks geschonden vertrouwen – is een moeilijke uitdaging die coördinator Sandra Kervel en haar team niet uit de weg is gegaan.
Ze probeerden juist een weg te zoeken om bétere contacten te bewerkstelligen. Geen gemakkelijke taak, want het vinden van een goede hulpverlener blijkt voor veel mensen moeilijk en lijkt soms eerder op een toevalstreffer.
Stigmatisering, gebrek aan het hanteren van de menselijke maat, het gevoel niet serieus genomen te worden; het passeerde allemaal de revue. Er werd gepleit voor normalisering; niet alles onnodig ingewikkeld maken en vooral blijven luisteren naar elkaar.
En dát gebeurde in ieder geval bij de workshops. Het samenzijn, de momenten van herkenning, ontmoetingen en gesprekken werden overduidelijk gewaardeerd en maakte dat er met een tevreden gevoel kon worden teruggekeken op deze dag.
De afgelopen maanden zijn wij samen met burgers in gesprek gegaan over de toekomst van de ‘Zorg in de Mijnstreek‘. Tijdens elke Praat Mee tafel haalden wij hun mening op en legden deze vast in verslagen en presentaties. De regietafel leest en bespreekt de inbreng van de Praat Mee tafels en neemt dit mee in hun besluit over de toekomst van de ‘Zorg in de Mijnstreek’.
Zoals jullie weten zijn er verschillenden varianten mogelijk over hoe de toekomst van de ‘Zorg in de Mijnstreek’ vormgegeven kan worden. Mede door de inbreng van de burgers van de Praat Mee tafels, de brede stakeholdergroep (huisartsen, ambulance, andere ziekenhuizen en zorgpartners), de zorgmedewerkers, gemeenten en provincie heeft de regietafel een besluit genomen.
Dit is het besluit:
De locaties in Heerlen en Sittard-Geleen blijven beiden dag en nacht (24/7) geopend en beschikbaar voor spoedzorg.
Nu kun je denken, mooi, het besluit om één ziekenhuis te sluiten is van de baan. En dat is ook waar de meeste burgers, professionals, de politiek en stakeholders zich zorgen over maakten. Maar we zijn er nog niet. Het goede nieuws is dus dat beide locaties openblijven, maar wat betekent dat precies?
Er is gekozen om zowel de locatie in Heerlen als in Sittard -Geleen open te houden.
Dit betekent dat patiënten uit de hele regio in Heerlen én Sittard-Geleen terecht kunnen voor planbare zorg. Planbare zorg is zorg waar jezelf een afspraak voor maakt zoals bij de poliklinieken, dagbehandeling en operaties die van tevoren zijn ingepland met de patiënt. Tevens blijven er op beide locaties bedden. Dat betekent dat beide locaties dag en nacht dus 24/7 open zijn. Bij nood heeft iedereen een ziekenhuis in de buurt.
Wat betekent dit voor de spoedzorg en de SEH?
Dit moet nog verder worden uitgewerkt. We zijn dan ook nog niet aan het einde van het proces aangekomen. Dit is echter wel al een hele grote stap! Nu we weten dat beide locaties openblijven kunnen we samen verder gaan kijken. Ook deze keuze gebeurt in samenspraak met de deelnemers van de Praat Mee tafel, de brede stakeholdergroep, zorgmedewerkers, gemeenten en provincie. Want met de stappen die we nu zetten is de oorsprong van het probleem, het personeelstekort niet zomaar opgelost.
We gaan samen bekijken bij welke locatie de zogenaamde ‘hoog complexe acute zorgvragen’ worden opgevangen, en welke locatie bereikbaar moet zijn voor de zorgvragen, die minder complex zijn. De minder complexe zorgvragen zijn de meest voorkomende zorgvragen. De keuze van welke vorm van spoedzorg op welke locatie komt, is dus nog niet gemaakt. Hier geven we, zoals gezegd, samen vorm aan. Dit doen we in samenwerking met huisartsen, ambulance, ziekenhuizen en andere zorgpartners. Zodat we er samen voor zorgen dat de zorg beschikbaar, bereikbaar en kwalitatief hoogstaand blijft.
Gaat er dan zoveel veranderen?
We verdelen nu ook al de behandelingen over de locaties heen. Als je niet vaak in een ziekenhuis komt is het je wellicht minder bekend maar er vindt nu al een verdeling plaats over de locaties Heerlen en Sittard-Geleen en ook het MUMC.
Hoe ziet de verdeling van behandelingen eruit?
In het kort kunnen we aangeven dat bijna 40 procent van alle behandelingen zijn verdeeld tussen de beide Zuyderland locaties. Dat zal straks ook zo zijn. Het zorgaanbod op beide locaties zal elkaar aanvullen, zodat de twee locaties samen voorzien in een totaal zorgaanbod voor Zuid-Limburg. We werken ook nu al nauw samen met het MUMC, de academische partner in de regio. Patiënten met een hartinfarct worden bijvoorbeeld al jaren voor de helft van de tijd naar het MUMC gebracht en de andere helft van de tijd naar Zuyderland. Patiënten met een ernstig trauma worden altijd naar het MUMC gebracht. Ook is er nog een andere onderverdeling van expertises waarbij patiënten uit Zuid-Limburg al jaren naar het MUMC of Zuyderland gaan. Zo reizen patiënten die onder andere leverchirurgie of hartchirurgie moeten ondergaan, al jaren voor hun behandeling naar Maastricht en patiënten met slokdarmtumoren of maagtumoren naar één van de Zuyderland ziekenhuizen.
Hoe gaan we nu verder?
We gaan nu samen de gekozen variant verder uitwerken. We hebben de afgelopen weken samen met de burgers gekeken naar de diversiteit van de Zuid-Limburgers. En we hebben groepen burgers met specifieke kenmerken benoemd. Deze groepen gebruiken we nu om het besluit verder uit te werken. Door de groepen te benoemen kunnen we beter zien welke voor- en nadelen dit besluit heeft en welke oplossingen we hiervoor kunnen vinden. Ook deze keuze gebeurt dit in samenspraak met de deelnemers van de Praat Mee tafel, de brede stakeholdergroep (huisartsen, ambulance, andere ziekenhuizen en zorgpartners), de zorgmedewerkers, gemeenten en provincie. En vanavond op 18 maart gaan we hierover alweer in gesprek met de deelnemers van de Praat Mee tafels.
Want nu dit besluit is genomen, kunnen we weer stappen gaan zetten. De regietafel hoopt dan ook eind april uitsluitsel te kunnen geven over het nieuwe plan.
Heb je nog vragen? Stel ze gerust via praatmee@burgerkrachtlimburg.nl
Naomi is 22 jaar oud en werkt als horecamedewerkster bij ‘Van der Valk’. Ondanks haar vaste inkomen raakt ze het financiële spoor bijster en bouwt ze schulden op. Dat wil ze oplossen. Met hulp van de Kredietbank lukt het haar! Ze heeft nu duidelijkheid in haar in- en uitgavenpatroon, behoudt het overzicht en weet hoe ze beter met financiën kan gaan omgaan. Dat biedt haar meer rust en voelt goed!
Een onstabiele financiële situatie
In Geleen woonde Naomi samen met haar toenmalige vriend. Ergens wist ze dat haar financiële positie niet stabiel was. Ze zou eraan werken. Tenminste, dat was het plan maar het liep anders. Er waren diverse problemen op gebied van werk, school en in de relationele sfeer Ze bouwde schulden op. Alles liep door elkaar heen. Toen de relatie over was ging Naomi weer bij haar ouders wonen. Ze besloot haar problemen serieus aan te pakken en zocht hulp. Haar schulden heeft ze inmiddels helemaal afbetaald. Met hulp van de Kredietbank Limburg kon ze een regeling treffen bij bedrijven als KPN en Essent. Met hen werden afspraken gemaakt waardoor ze achterstallige betalingen in termijnen mocht aflossen. Hoe werkt zo’n hulpverleningstraject bij de Kredietbank en hoe kom je daar terecht? “Via het jongerenloket ben ik verwezen naar de Kredietbank. Daar heb ik alles wat er bij mij speelde verteld. Samen met casemanager Roy heb ik alles op een rijtje gezet: mijn inkomsten en uitgavepatroon en de schulden die ik had. Op papier werd het plaatje duidelijk en kreeg ik eindelijk inzicht.
Chaos in het hoofd en impulsuitgaven
“Zelf had ik dus een slecht inzicht in mijn uitgaven en ben blij dat ik tijdig aan de bel heb getrokken. Financiële post wordt vaak ingewikkeld geformuleerd. Je ontvangt vaak een hoop tekst die het onnodig moeilijk maakt. Ook het feit dat er veel digitaal gestuurd wordt maakt dat je het makkelijker vergeet. Ik ben heel goed geholpen zowel door het jongerenloket als door de Kredietbank. Die hulp is er maar dat moet je wèl weten. Het heeft me behoedt voor erger en ik ben daardoor gelukkig niet in de schuldhulpverlening terecht gekomen. Daar ben ik dankbaar voor.
Ik heb ADD (Attention Deficit Disorder). Dat is een aandachtstekortstoornis die gepaard gaat met hyperactiviteit, overgevoeligheid voor prikkels, onoplettendheid en verminderde concentratie. Je mist een stofje. Het betekent in de praktijk dat je constante onrust in je hoofd ervaart. Ik deed impulsuitgaven. Dat is nu een stuk minder doordat ik nu medicatie gebruik en door hetgeen wat ik geleerd heb. Nu wéét ik wat ik over houd, nog kan missen en kan spenderen, Voorheen had ik daar geen weet van. Tijdens het traject leerde ik elk dubbeltje omdraaien om bijvoorbeeld boodschappen te doen. Ik had wel een vast inkomen maar ging daar niet goed mee om. Door de hulp die ik heb gekregen is het makkelijker te behapstukken. Sparen vind ik nog steeds moeilijk maar ik ben bewuster geworden van wat ik écht nodig heb, kan en mag uitgeven en wat ik moet overhouden. Dat stukje is voor mij inmiddels wel duidelijk geworden en zit goed in mijn hoofd. Ik moet er wel blijvend aandacht aan besteden, rustig blijven, twee keer nadenken voordat ik handel.
De Escaperoom “We willen jongeren laten zien wat het inhoudt om in de schulden te zitten en hoe je daar ook weer uit kunt komen”
Door haar casemanager kwam Naomi terecht bij de Escaperoom. Dat is een samenwerking tussen Kredietbank Limburg, Zuyd groep, Zo Wonen en Burgerkracht Limburg. “De Escaperoom wil jongeren laten zien wat het inhoudt om in de schulden te zitten en hoe je daar weer uit kunt komen. Hoe je je problemen kunt oplossen. Het biedt een uitweg, je kunt letterlijk ontsnappen. We werken samen met scholen, mbo, hbo maar ook basisscholen en meestal met kleine groepen. In een omgebouwde caravan gaat een groepje leerlingen/studenten aan de slag met opdrachten. Hun klasgenoten voeren in de klas dezelfde opdrachten uit. De kern van de opdracht is om een overzicht te krijgen van inkomsten, uitgaven en schulden. Gaandeweg bieden de tussenuitkomsten codes om extra informatie te krijgen. De groep in de caravan kan communiceren met de groep in de klas. In de voor- en nabespreking praten we met jongeren over hoe ze zelf aan geld komen, waar ze geld aan uitgeven, bij wie ze terecht kunnen voor hulp.
“Durf te vragen”
De rode draad in het programma is “Durf te vragen”. Vraag om hulp want dat doen jongeren niet gauw. Ze gaan uit van het perfecte plaatje, schaamte speelt een rol. Daar komt nog bij dat er vanaf je 18e financieel verantwoordelijk wordt voor je eigen geldzaken. Dan moet je wel weten hoe het precies werkt. Als ik mijn verhaal vertel zie ik dat het mensen aangrijpt, het kan je zomaar overkomen.
Vanaf september gaan we officieel van start met de workshops op scholen. Nu is het nog uitproberen en bijschaven. De ervaringsdelers zijn betrokken bij de doorontwikkeling van het programma en de caravan én zijn medebegeleiders van de groepen die ze bezoeken. Dit doen ze met veel enthousiasme want ze weten dat het werkt! Wat Naomi nog wil meegeven: “doe waar je hart ligt, spreek jezelf uit maar vergeet vooral niet om hulp te vragen als het nodig is. Doe mee met de Escaperoom die is niet alleen leerzaam het is ook superleuk om te doen!
Betere verwijzing en duidelijke regelgeving maken een wereld van verschil!
“Als je geen uitweg meer ziet waar vind je dan de hulp die je zoekt? Bij wie kun je dan aankloppen? Waar kun je terecht?”
Michelle kreeg op haar 19e haar eerste kind maar een half jaar na de geboorte liep haar relatie stuk. Samenwonen met de vader werd daardoor onmogelijk, en ze moest op zoek naar andere woonruimte. Terug naar haar ouders was slechts een tijdelijke optie. Ze bivakkeerde daar op de bank en de verstandhouding met haar ouders was op dat moment gecompliceerd. Een onhoudbare situatie voor de langere termijn. Bij wie kun je aankloppen voor hulp? Waar kun je terecht? Een hele zoektocht die Michelle aan den lijve meemaakte. Door de ervaring die ze hiermee op deed wil ze nu andere jongeren, die tegen complexe of onduidelijke regelgeving aanlopen helpen, door zich als vrijwilliger in te zetten bij Speaking Minds en de Escaperoom.
“Wees blij dat je niet onder een brug hoeft te slapen” Aankloppen bij de gemeente is niet direct een vanzelfsprekendheid. Dat weet ik nu”
“Ik klopte aan bij de gemeente en legde mijn situatie uit. Ik vertelde dat ik een kindje van acht maanden had en weer naar school zou gaan maar geen woonruimte had. Ik zat met mijn handen in het haar en wist niet waar ik het moest zoeken. Op een hele botte manier kreeg ik nul op ‘t rekest: ‘Wees blij dat je niet onder een brug hoeft te slapen, maar ouders hebt waarbij je terecht kunt.’ Dat werd daar letterlijk zo gezegd.” Ze is er nog boos om. Waarom niet gewoon doorverwijzen naar instanties die wél kunnen helpen? Een manco in de dienstverlening, maar vooral onnodig cru. Ze heeft het er nu over met professionals. Achteraf bleek dat die betreffende gemeente nota bene een jongerenconsulent in huis had die had kunnen helpen. “Inmiddels ben ik op de hoogte dat je ouders tot je 21ste verantwoordelijk voor je zijn. Niet de gemeente, niet de overheid maar je ouders. Daar had ik toen geen idee van. Maar dan nog? Wat als dat niet lukt? Mijn boodschap: investeer in een betere doorverwijzing. Geef aan waar mensen terecht kunnen. Luister naar ze en probeer open te staan. Als ze even de moeite hadden genomen om het uit te leggen was het waarschijnlijk allemaal niet zo moeizaam gegaan.”
Hulp uit onverwachte hoek
Een docente op school die met me begaan was verwees me naar de schooldecaan. Die heeft me geholpen en begeleid bij het aanvragen van een woning. Ze hielp me bij het regelen van administratieve zaken die gelden voor een 18-plusser en met het organiseren van babyspullen. Iemand die praktisch met je meedenkt, want ik had in eerste instantie niks. De reguliere moeder- en kindopvang zat nog voor maanden vol. In mijn wanhoop ben toen naar een blijf-van-mijn-lijf huis gegaan hoewel ik destijds zelf vond dat daar eigenlijk niet hoorde. Toch waren er uiteindelijk genoeg problemen in de relatie (onveiligheid) waardoor ik wel mocht komen. Dat betekent wel dat je geen enkel contact meer hebt met de buitenwereld. Niet naar buiten gaat. Er worden boodschappen voor je gehaald. Ik had me wel al ingeschreven voor een woning via Thuis Limburg en uiteindelijk mocht ik onder toezicht kijken of ze me digitaal iets hadden gestuurd. Dat was het geval en zelfs op redelijk korte termijn. Ik had geluk gehad en was de koning te rijk…
Save the Children en Speaking Minds
Via Save the Children werd ze ambassadeur bij Speaking Minds. Als vrijwilliger is Michelle (inmiddels al 7 jaar) verbonden aan Speaking Minds. Jongeren vertellen hier wat ze nodig hebben, denken mee en adviseren bij lokaal en gemeentelijk beleid. Tijdens het traject bij Speaking Minds leren jongeren hoe beleid tot stand komt en op welke wijze ze hun stem kunnen laten horen. De gemeente kan dan bekijken wat zij in de praktijk kunnen doen om hen beter te helpen. Minder afstand, betrokkenheid en laagdrempeligheid is wat Michelle bepleit. Dat kan een hoop ellende voorkomen.
Op deze manier wordt gezocht naar een goede, praktische invulling van beleid die jongeren helpt. Als Michelle vrij heeft sluit ze zoveel mogelijk bij activiteiten aan. Als ze werkt lukt dat niet. Voorheen raakte ze hierdoor in een spagaat, wilde te veel ballen in de lucht houden. Daar is ze zich nu van bewust, want ze raakte erdoor in een burn-out. Momenteel is ze bezig met re-integreren. Ze moet keuzes maken in wat ze doet en is voornemens om minder uren te gaan werken.
BE YOUng en de Escaperoom
Als spreker nam Michelle deel aan de jongerenavond ‘Be YOUng’ van Burgerkracht Limburg waar ze ook luisterde naar verhalen van andere jongeren. Bij Burgerkracht Limburg deelt ze regelmatig haar ervaringsverhaal en is ze betrokken bij de ontwikkeling van de Escaperoom. Daar wíl en blijft ze enthousiast aan meewerken omdat ze het van belang vindt. Het is haar passie geworden. Ze haalt er energie uit. Iets wat ze van tevoren nooit had kunnen bedenken. “Het brengt me iets. Ik kan iets voor anderen betekenen en voel me eindelijk in mijn kracht staan. Professionals geven aan van mijn input te leren. Dat voelt goed en ik voel me daardoor eindelijk serieus genomen. Op waarde geschat”.
Momenteel is Michelle is 26 jaar oud en werkzaam als onderwijsassistent basisonderwijs in Epen. Ze heeft twee kinderen van respectievelijk 4 en 7 jaar en verwacht begin augustus haar derde kindje. De zorg/opvang voor haar kinderen deelt ze samen met haar ex-partner, haar ouders en kinderopvang. Dat is nog een heel gepuzzel want in principe werkt Michelle nu nog fulltime en blijft ze het belangrijk vinden om tijd te besteden in haar werk als vrijwilliger.
“Maak wat waardeloos leek weer waardevol!”
“Zonder empathisch vermogen kún je dit werk helemaal niet doen”
Wiel Schoenmaekers is 67 jaar. Sinds enkele maanden is hij met pensioen, maar daarom niet minder actief. Integendeel! Afkomstig uit Heerlen woont hij tegenwoordig met veel plezier in hartje Weert. “Zonder empathisch vermogen kún je dit werk helemaal niet doen!”, zegt hij. De cliënt tegenover me is de beginsituatie, het uitgangspunt. Vanuit zijn verhaal gaan we samen aan de slag
“Ik feliciteer de cliënt die hier voor hulp komt”
“Proficiat!”, zeg ik als een cliënt hier voor de eerste keer komt. “Waarmee?”, wordt dan vaak verbaasd gereageerd. “Nou… je bent in beweging gekomen om iets aan je situatie te doen. Dát alleen al is pure winst. Elk klein stapje is er ééntje in de goede richting. Jij hebt zojuist een begin gemaakt!”
En dan komt het verhaal. Daar ga ik dan eens goed voor zitten en luister zonder waardeoordeel want iedereen is het waard om er te zijn. Het rugzakje, gevuld met alles wat hij of zij heeft meegemaakt gaat open. Het is fijn als ik dan mijn levenservaring en ervaringsdeskundigheid op het gebied van sociale zekerheid – met name op het gebied van ziekte- en arbeidsongeschiktheid – kan inzetten om te helpen. Ik kan mensen begeleiden, iets voor ze betekenen. Ik vang hun signalen op en kijk waar ik van toegevoegde waarde kan zijn. Op zich is dat alleen al een hele hoop om mee te dealen. Daar moet je nauwkeurig mee omgaan. De kwaliteitslat ligt bij mij hoog. Ik leg daardoor weleens druk op mijn nog ‘lerende’ collega’s, maar het is nodig want het luistert nauw.
“Niets doen past niet bij mij”
De laatste vijf jaar van mijn ‘werkzame’ leven was ik reïntegratieadviseur en beleidsmedewerker bij Maasgroep. Ik heb ik toen veel contact gehad met het UWV, met name in de Oostelijke en Westelijke Mijnstreek. Daar heb ik veel van opgestoken. Die kennis komt me nu, als spreekuurhouder, goed van pas. Helaas hield het bedrijf op te bestaan en kwam ik op mijn 62ste op straat te staan. Maar niets doen past niet bij mij. Toen ik een advertentie van Burgerkracht Limburg zag langskomen, waarin ze een spreekuurhouder in Weert konden gebruiken ben ik daar direct op afgestapt. Die vacature was mij op het lijf geschreven. Ik kreeg er meteen een ‘warm’ gevoel bij. Op die manier kwam ik terecht bij René Suijkerbuijk van de Pijler bij Burgerkracht Limburg. Inmiddels doe ik dit werk alweer vier jaar met veel plezier en voldoening.
“Een rustige start, dat is nu heel anders; men weet ons meer en meer te vinden we zijn dus goed bezig”
Het Platform Sociale Zekerheid Weert e.o. is op 1 september 2019 gestart. De start was rustig. Om het Platform onder de aandacht te brengen hebben we foldertjes laten drukken die ik met de fiets ben gaan bezorgen. Vermeld stond wat wíj voor mensen kunnen betekenen. Bij de opening van het Platform hebben we ook direct de gemeente uitgenodigd. We hebben duidelijk verteld dat we niet in hun vaarwater zitten wat betreft de participatiewetgeving, maar wél denken samen te kunnen optrekken. Dát was een schot in de roos en dat heeft geresulteerd in een goede samenwerking. Want naast het helpen van individuele mensen, is het opbouwen van een goed netwerk van groot belang. We zijn met velen in verbinding en worden goed gevonden door o.a. maatschappelijk werk, Schulddienstverlening Gemeente Weert en de Zorggroep. Dat we goed bereikbaar zijn – we hebben een geweldige ruimte in het oude stadhuis – helpt daarbij. Schulddienstverlening Gemeente Weert zit bij ons op dezelfde gang. Korte lijnen dus. Hoe mooi wil je het hebben? Ook overleggen we regelmatig met andere spreekuurhouders in Limburg met een juridische achtergrond.
Goed om te weten
Wij geven desgevraagd advies en inlichtingen op het gebied van werknemersverzekeringen en toeslagen. Vaak blijkt dat mensen die met ziekte en regelgeving te maken krijgen onvoldoende op de hoogte zijn van hun rechten en plichten. Wij geven voorlichting (ook aan groepen) leggen het uit maar uiteindelijk beslist iemand altijd zelf welk pad hij wil bewandelen.
Over Wiel Schoenmaekers
Oorspronkelijk is Wiel afkomstig uit het basisonderwijs, waar hij 21 jaar als onderwijzer en schooldirecteur werkte. Hij maakte een overstap naar de ICT-wereld, waar hij werkte als consultant maar ook als leraar ICT. Wiel is loyaal, toegewijd en nauwkeurig. Hij heeft bovendien een sterk analytisch vermogen en kan processen inzichtelijk beschrijven. Hij is een teamspeler maar bovenal een mensen mens.
De Federatie Gehandicapten organisaties van Limburg bestaat 40 jaar! FGL komt al die jaren op voor de belangen van mensen met een functiebeperking en/of chronische aandoening in de provincie Limburg onder het motto: met elkaar, voor elkaar. Dit jubileum laten ze niet ongemerkt voorbijgaan. Daarom vieren ze het jubileum met een inhoudelijk interessante bijeenkomst met een feestelijk tintje.
FGL staat voor een inclusieve samenleving. Deze jubileumbijeenkomst staat in het teken van: “Hoe geven we handen en voeten aan de invoering van het VN-Verdrag Handicap in onze Limburgse gemeenten?” Met andere woorden: Hoe zorgen we ervoor dat iedereen ook echt mee kan doen?
Voor wie is deze bijeenkomst interessant?
Deze jubileumbijeenkomst is interessant voor beleidsmedewerkers, leden van de achterban, gehandicapten-platforms, adviesraden sociaal domein, ervaringsdeskundigen, belangenorganisaties, gemeenteraadsleden, geïnteresseerde burgers en beroepskrachten.
